یه هفته هیچی نگو لطفا. میشه؟

از قرار معلوم قرار نیست من خوب بشم. اصلا صدام در نمیآد.خودم فکر میکنم چون در هفته ی گذشته نظری به پیست اسکی و اقلام سرمایی زدم باعث شده که من سرما بخورم .اونم از نوع فوق شدید. بعضی ها میگن به خاطر اینه که تو توی اون سفر خیلی حرف زدی و شوخی کردی، الان فک ات میخواد یه هفته استراحت کنه. این که چیزه بدی نیست؟!.

منم مثل این انسانهای لال با حرکات اشاره باید مفهومم رو برسونم. چون دور از جون شما اگه بخوام حرف بزنم  صدام مثل صدای کرگدن زخمی بعد از زایمان دوم میشه.اگه هوا هم تاریک باشه. احساس میکنید که الان  توی جشن هالووین هستید. به هر حال من یه هفته سعی کردم حرف نزنم. ولی مگه میشه. هفته با بی حرفی من گذشت. تا که....

تا که ینجشنبه. تصمیم گرفتم که یه اقدامی بکنم. به خدا نمیشه آدم یه هفته اصلا حرف نزنه. رفتم و با زبان بی زبانی توی قوطی قرص ها رو گشتم. و یه قرص برداشتم که بازبان اینگلیشی نوشته بود   آدولت کولد.

اینم بگم من اصلا از قرص خوشم نمیآد .یعنی هر وقت سرما میخوردم صبر میکردم تا دوره اش بگذره.

اقا جونم برات بگه. این قرص رو انداختیم بالا.

تو غلط کردی. تو بی جا کردی. تو... خوردی.  تو اشتباه کردی که تا الان قرص نخوردی.

 چون بعد  از این که قرص رو خوردم زیاد هم خوشحال نشدم.چون تا الان که دارم باشما حرف میزنم هیچ ترتیب اثری نشده. ولی یکمی بهتر شدم.یکمی فقط

بگذریم.

 

 به فردی که تازگیها به وبلاگ این جانب سر میزنه. باید عرض کنم که:

مخلصیم دربست. چاکریم تا آخرش. قربون قدمت گل باروون . پیر شی ... ایشالا یه نظری هم به ما فقیر فقرا بندازی.

موفق باشی. میلاد

 

 

سرما خوردگی

 

زمانی دراز مرا سرما گزیده بود

در شبی سیاه من را خریده بود

 

نماد شجاعت و کسالت را

با فین فین ها در من دمیده بود

 

دستمال هایمان تمام می شود. اما

سورفه های سیاه ،مغزم را جویده بود

 

صدای زیبای خروس نشان در من

مثل صدای شتری که تازه چریده بود

 

فکر  روز های خوشی در من

مثل سیریش  رو قلبم لمیده بود

 

کاشکی این دوره تمام شود. اما

بیخیال نشود،ابن ویروس چسبیده بود

 

معتاد با صفا کنار یک دخمه

روزگار می گذراند  ومن را  ندیده بود

 

خسته و نتها روی تخت فنری

خواب هنوز چشمانم را رمیده بود

 

قرقره ی آب نمک برای من خوبه

یادم است یک بار تو گلوم پریده بود

 

جغدهای سیاه همانند من بیخواب

بیداری من تو این دوره، از شب تا سپیده بود

 

چندی پیش سر دردی فرا گرفت مرا

جوری که میگرن کم آورد، اینجوریش رو ندیده بود

 

قربوم شما. داش میلاد