دیر شد...

سبز شدم . مثل رنگ برگهای ترک خورده ی یک درخت کهنسال که گرد و غبار غم های تاریکی اش هر روز در خطوط رگبرگهایش مشخص است

اما امروز خاک تاریکی رو کنار زدم.

دوباره خنده ای شد و من سبک شدم از حرفهایی که بلاخره از  ته اعماق ذهن سوخته شده ام  به بیرون فوران کرد.

حرفهایی  به رنگ آفتاب آتش پرست .

همان اندازه داغ !    داغی اش وجودام را سیاه کرده است!
و من

مانده ام  که سبز بودنم از گفتن حرفی به رنگ آفتاب که بلاخره باز به سیاهی شبانه ام ختم میشود چه فایده ای دارد!!!؟

گفتن حس علاقه و  اینکه چقدر دیر برای گفتنش خودم را آماده کرده ام...