نمایش روز

عجیب هستن شاید این دسته. نمیدانم دیده ای یا نه!!!!!

نمیدونم چرا بعضی وقتا احساس میکنم بعضی آدمها نیازمند نمایش بازی کردن هستند. و خودم هیچ وقت این کارو نکردم.

اینکه پیش کسی باشی و به تو  بگوید من ورزرکارم ساعت  4 صبح برود استخر و سونا و جکوزی و بادیبلدینگ و در سن شاید 45 سالگی با کمری خوردشده و استخوان هایی ورم کرده بیاید و جلویم بشینه که امروز مثل دیروز خیلی سرحالم کرد. و وقتی ندانه که میدونم این شاید اولین روزی هست در این ماه که ورزش میکنه!!!
و شاید کلا به 10 بار هم نرسه!
و چطور میشه که کسی نیازمند میشه که جلو تو باایسته و بگوید که من میدانم و تو نمیدانی و تو کمی خجالت میکشی که بگی رو کن!!
وقتی بدها میفهمی کس دیگری اون کار رو انجام داده ، خوب...فکر میکنی....به نتیجه ای عاقلانه نمیرسی!
این تفکرات خیلی کودکانست...نه....به ایشون نمیخوره....

دوباره فعالیت جدید.

دوباره حس کنجکاوی و کشف رازهایی مهم و ابراز آن. تصورت از عکس العمل چییه؟
یک نگاه عمیــــــق و گفتن اینکه اینا خیلی قدیمی شده این موضوع رو من سالها پیش میدونستم...

با خودت میگی.

یعنی ناشر دروغ گفته که این اولین نسخه هست و تاریخ انتشارش هم به یک هفته نمیرسه!!!!

و

و

شاید..مثل کودکی میشه که دوست داره ثابت کنه ماشین کوکی اش سریع تر میره.

نمیدونم.

این آدمها چطور زیست میکنند!
و چطور میشود که باور کنم تفکراتی را که شاید فقط در این دیاران پیدا میشه!!
مشکلات آدمیزادها خیلی زیاده... حتی خود من!
و جالب اینجاست که کمتر کسی انکارش میکند!

این آدم همه اینها را میداند میداند که نمیداند ولی انکار میکند و دلش میخواهد ( یا بهش یاد دادند) در دل دیگران احساسی مثل قدرت ایجاد کنند.

هنوز نمیدانم. با اختلاف سنی بیست و اندی سال ،چرا دوست داره احساس کنم که مردی مهم در زندگی خودش میتواندباشد. خیلی مهم....

و شاید یک زمانهایی زیاده روی کند و خودش را مسخره دیگران کند و قهر کند.

قهر نکن...

پفک واست میخرم مرد گنده...