سلامی کهنه از خانه ی نو

بعد از مدتها تونستم با کمک دوستم که جزو لینکش توی  روزانه هام  هست اون وبلاگ رو به این  وبلاگ انتقال بدم. سخت بود. ولی باید انجام میشد

امیدوارم بتونم اینجا بهتر از همیشه و بیشتر از گذشته بنویسم.

امیدوارم دوستای گلی که دارم بیشتر از دیروز با من باشن تا نگرانی هام از خونه ی جدید کمتر بشه . از تنهایی ای چهاردیواری که هر رنگی باشه آخرش با بستن صفحه به پایان میرسه.

ولی همین دوستان گلم هم میدونن. من بیشتر برای خودم مینویسم! برای خودم یا...

همه میگن نوشتن فرار از خواسته هاست. ولی من از چیزی فرار نمیکنم.

نمیدونم!

ولی همین رو میدونم که این وبلاگ هرچی که باشه توی تک تک کارکتر هاش داره رشد کردن و بزرگ شدن منو نشون میده!
داره توی تک تک پست هاش نشون میده من چطور میتونم تغییرکنم و چطور میتونم تغییر نکنم!!!!

این برای من شیرینه. برای منی که دیروز خودم رو از ذهنم پاک میکنم ولی برای به یاد آوردنش نیاز به کمک دارم!

اینجا برای من شرینه .برای اینکه شاید مرد تنهای شب بودن فقط معنیش دلتنگی نباشه. شاید بعضی ها بگن غرورباشه. شایدم افسردگی!
ولی هیچ کدوم نیست!!
مرد تنهای شب فقط کسی هست که نمیدونه حرفهاش  ، دردهاش ، غمهاش ، شادیهاش رو به کی بگه!؟
واقعا کی قابل اعتماده؟
واقعا کی میتونه مرحم امروز باشه و  فردا که شد امروز رو یادش نره!؟

کسی هست؟
نیست!!!!